پیشگیری از سکته مغزی دوم بسیار مهم است و به بیماران کمک می‌کند تا به زندگی عادی خود بازگردند.

سکته مغزی چیست؟

سکته مغزی (Stroke) از جمله شایعترین بیماری‌هایی هست که سبب بروز ناتوانی‌ مزمن در بیماران می‌شود. ارتباط بین مغز و عضلات بدن را کاهش می‌دهد یا حتی از بین می‌برد.

آمارها نشان می دهند که یک سوم افرادی که دچار سکته مغزی می شوند، دوباره در کمتر از یکسال سکته دوم را تجربه می کنند. این باعث کاهش توانایی فرد برای ورزش، تمرین و ایجاد افسردگی و ترس از وقوع دوباره سکته مغزی می شود.

اما تحقیقات نشان داده است که حداقل ۲۰ دقیقه ورزش هوازی با تکرار ۳ الی ۷ مرتبه در هفته می‌تواند کمک بزرگی در کاهش ریسک ابتلای دوباره به سکته مغزی کند. حتی می‌تواند در از بین بردن عوارض سکته و درمان سکته مغزی مفید باشد.

عوارض حرکتی و فلج قسمت‌هایی از بدن، سبب می‌شود که فرد برای انجام حتی کارهای شخصی نیز به دیگران نیازمند باشد و استقلال خود را از دست بدهد. ناتوانی در حفظ تعادل و ضعف در دست‌ و پاها یکی از بزرگترین مشکلات بعد از سکته مغزی است.

راه حل جلوگیری از سکته مغزی دوم چیست؟

تنها راه جلوگیری از سکته مغزی دوم که برای درمان این گونه عوارض وجود دارد انجام فیزیوتراپی و توانبخشی به طور منظم و پیوسته هست. لازم به ذکر است که شدت و نوع تمرینات باید با مشورت کامل پزشک متخصص مغز و اعصاب انجام شود.

از آنجا که سکته مغزی، کاهش ظرفیت تنفسی فرد و همچنین آتروفی یا تحلیل عضلانی در کنار کاهش انعطاف پذیری و تعادل بیمار را به همراه دارد، توصیه می‌شود که تمرینات هوازی مانند پیاده‌روی سبک ۲۰ تا ۶۰ دقیقه با تکرار ۳ تا ۷ روز در هفته انجام شود و تمرینات کششی، قدرتی و تعادلی هم بصورت سبک ۲ الی ۳ بار در هفته تکرار شود.

می‌توانید برای آغاز با روزی ۱۰ دقیقه پیاده‌روی شروع کنید و کم کم به ۲۰ دقیقه تا ۶۰ دقیقه برسانید و در میان پیاده‌روی بعد از اینکه بدنتان گرم شد، تمرینات کششی سبک با تکیه‌گاه انجام دهید و با وزنه‌های سبک نیم کیلویی تمرینات قدرتی با ست‌های ۱۰ الی ۱۵ تکرار اجرا کنید.

این برنامه ترکیبی می‌تواند سلامتی و شادابی شما را تضمین کند، عوارض سکته مغزی را درمان کند و مهمتر از همه به پیشگیری از سکته مغزی دوم کمک کند.

ورزش های مناسب بعد از سکته مغزی

انواع ورزش مناسب برای بیماران سکته مغزی که شامل ترکیبی از حرکات هوازی، کششی و تعادلی است و بعد از سکته مغزی می‌تواند مفید باشد، شامل موارد زیر می‌شود:

• ۱۰ دقیقه پیاده‌روی سبک به طوری که احساس کنید کمی ضربان قلب بالاتر آمده است
• ۱۰ دقیقه تمرین کششی کنترل شده با استفاده از تکیه‌گاه
• ۱۵ دقیقه تمرین قدرتی سبک با استفاده از وزن بدن یا وزنه سبک نیم کیلویی
• ۱۰ الی ۲۰ دقیقه پیاده‌روی پایانی بطوریکه ۱۰ دقیقه آخر با سرعت کمتری باشد که بدن آرام آرام سرد شود

توجه داشته باشید که این تمرینات برای درمان سکته مغزی معجزه می‌کند.

نکات مهم در انجام حرکات ورزشی بعد از سکته مغزی

نکات مهم که در انجام حرکات ورزشی بعد از سکته مغزی باید رعایت کنید، عبارتند از:

1. حتما تحت نظر پزشک متخصص مغز و اعصاب باشید و تمرینات ورزشی را با مشورت و تایید ایشان انجام دهید.
2. هرگز قبل از گرم کردن، حرکات کششی و قدرتی انجام ندهید. اجازه دهید بدن شما با شروع یک پیاده روی سبک ۱۰ دقیقه‌ای آرام آرام گرم شود.
3. هنگام پیاده روی نفس‌گیری صحیح انجام دهید؛ یعنی در ذهن خود با ریتم منظم بگویید دو دو چی چی، دو تا دم کوتاه با بینی (دو دو) و با ریتم چی چی دو تا بازدم کوتاه با دهان انجام دهید. اینگونه بدرستی دم و بازدم را اجرا می‌کنید.
4. به توانبخشی بعد از سکته مغزی خود نظم دهید. اجازه دهید مویرگ‌سازی و فیزیولوژی بدنتان بهبود یابد.
5. هرگز فراموش نکنید افرادی که دارای توانبخشی منظم و تمرینات پیوسته هستند ۲۰ تا حتی ۵۰ درصد کمتر از سایرین دچار حمله مجدد یا حتی سکته قلبی می‌شوند.
6. در کنار برنامه تمرینی منظم حتما رژیم غذایی سالمی نیز داشته باشید که تاثیر تمرینات شما را چند برابر می‌کند.
7. چکاپ را فراموش نکنید! هر شش ماه یکبار و با دیدن هر تغییر یا عارضه‌ای حتما با بهترین متخصص مغز و اعصاب تهران ملاقات کنید.

تمرینات کششی و ورزش مناسب برای بیماران سکته مغزی

توجه داشته باشید که تمرینات کششی پیشنهادی برای درمان سکته مغزی که در ادامه ارائه شده است حتما باید بعد از گرم کردن بدن انجام شود تا عضلات خونرسانی کافی شده باشند و سبب گرفتگی عضلانی نشوید.

اولین تمرین برای درمان سکته مغزی: کشش داخلی دست

کشش داخلی دست، اولین تمرین برای درمان سکته مغزی است. برای انجام آن به صورت زیر عمل کنید:

1. کف هر دو دست خود را روی میز قرار دهید.
2. پاها را به اندازه عرض شانه باز کنید و نه بیشتر یا کمتر تا تعادل بهتری داشته باشید.
3. مچ دست راست را به سمت راست و مچ دست چپ را به سمت چپ بچرخانید به صورتیکه امتداد انگشتان شما رو به تنه شما باشند.
4. به آرامی بدن خود را به عقب بکشید بطوریکه کف دستتان از میز جدا نشود و آرنج‌ها خم نشوند، در این حالت کشش خوشایندی را در عضلات روی ساعد خود احساس می‌کنید که تا مچ دستتان کشیده می شود.
5. در صورتیکه احساس عدم تعادل می‌کنید، می توانید با یک دست میز را بگیرید و دست دیگر را بکشید و برای هر دو دست تمرین را تکرار کنید.
6. سه ست ۱۵ تایی تمرین را تکرار کنید.
7. ریتم تنفسی منظم دم از بینی و بازدم از دهان فراموش نشود.

تمرین برای درمان سکته مغزی

دومین ورزش برای افراد سکته مغزی: افزایش دامنه حرکتی شانه

دومین ورزش برای درمان افراد سکته مغزی «تمرین کشش شانه» نام دارد که با هدف افزایش دامنه حرکتی شانه انجام می‌شود و به صورت زیر است:

1. حوله‌ای را در مقابل خود روی میز بگذارید.
2. در صورتیکه ایستاده‌اید پاها را به اندازه عرض شانه باز کنید.
3. دست راست را روی حوله بگذارید و دست چپ را روی دست راست قرار دهید.
4. به آرامی و کنترل شده هر دو دست را به جلو بکشید بطوریکه حوله بلغزد و از شما دور شود.
5. سعی کنید آرنج‌ها خم نشوند و تا جایی که کشش خوشایندی را حس کنید به جلو خم شوید.
6. برای هر دست سه ست ۱۰ تایی تمرین را تکرار کنید.
7. این تمرین برای کشیدگی عضلات پشتی و همچنین افزایش دامنه حرکتی شانه‌ها موثر است.
8. دم از بینی و بازدم از دهان فراموش نشود و هرگز نفس خود را حبس نکنید.

ورزش برای افراد سکته مغزی

سومین ورزش سکته مغزی: کشش عضلات مورب شکمی و افزایش دامنه حرکتی لگن

سومین ورزش سکته مغزی که با هدف کشش عضلات مورب شکمی و افزایش دامنه حرکتی لگن انجام می‌شود، به صورت زیر است:

1. یک مت یا زیرانداز ورزشی روی زمین قرار دهید یا روی تخت انجام دهید.
2. بصورت طاقباز دراز بکشید و کف دستان را روی زمین قرار دهید.
3. برای اینکه فشار کمتری به کمر بیاید زانوها را خم کنید بطوریکه کف پاها روی زمین باشد.
4. به آرامی زانوها و لگن خود را به سمت راست بچرخانید بطوریکه کشش خوشایندی را در عضلات ناحیه شکم و پهلوی چپ احساس کنید و دوباره زانوها را به وسط برگردانید.
5. ابتدا سه ست ۱۰ تایی برای سمت راست و سپس سه ست ۱۰ تایی برای سمت چپ انجام دهید.
6. هرگز حرکت چرخشی ۱۸۰ درجه انجام ندهید، بگذارید چرخش ۹۰ درجه و کنترل شده باشد. یعنی ابتدا ست‌های سمت راست را انجام دهید و سپس ست‌های سمت چپ.
7. دم از بینی و بازدم از دهان با ریتم منظم فراموش نشود.

ورزش سکته مغزی

چهارمین ورزش بعد از سکته مغزی: کشش عضلات پشت ساق و جلوی ران

چهارمین ورزش بعد از سکته مغزی که با هدف کشش عضلات پشت ساق و جلوی ران انجام می‌شود را باید به صورت زیر انجام دهید:

1. کنار یک دستگیره محکم، میله یا میزی که بتوانید با گرفتن آن تعادل خود را بخوبی حفظ کنید بایستید.
2. به آرامی ثقل بدن خود را از پاشنه و کف پا به پنجه بیاندازید.
3. زانوهای خود را ثابت نگه دارید.
4. کمرتان خم نشود.
5. عضلات شکم را محکم کیپ کنید.
6. دم و بازدم مرتبی داشته باشید و نفس خود را حبس نکنید.
7. سه ست ۷ تایی حرکت پاشنه به پنجه را انجام دهید و در حالت پنجه به اندازه دو شماره مکث کنید.
8. هرگز بصورت الاکلنگی و برعکس از پنجه به پاشنه انجام ندهید.
9. بهتر است این تمرین را در جایی انجام دهید که پشتتان با فاصله کمی دیوار باشد.

ورزش بعد از سکته مغزی

علت، علائم و درمان ورم مغزی(ادم و ورم کردن مغز)

ورم مغزی یکی از مشکلات بسیار جدی مغزی است که در آن، حجم بافت مغز افزایش پیدا کرده و در نتیجه فشار درون مغز  بیشتر می‌شود.

التهاب و ورم مغز می‌تواند بر اثر علل مختلفی تصادفات ماشین، ضربه به سر، عفوت، بیماری یا هر آسیب دیگری باشد.

در مواردی کمی، که ورم مغزی خفیف است، نیازی به درمان نیست و بیمار به‌خودی‌خود ظرف چند روز به زندگی عادی بازمی‌گردد، اما در اغلب موارد، ورم مغزی جدی است و

لازم است که درمان‌های موردنظر به صورت اورژانسی انجام شوند چرا که این وضعیت، جان فرد را به خطر می‌اندازد.

هدف از درمان ورم مغزی این است که تورم و فشار داخل مغز کاهش پیدا کند و در نتیجه خون کافی به تمامی سلول‌های مغزی برسد و

این سلول‌ها بر اثر کمبود اکسیژن دچار مرگ نشوند.

متخصصین مغز و اعصاب به بیمار اکسیژن‌رسانی می‌کنند، به او مایعات و داروهای لازم را تزریق می‌کنند و حتی در صورت نیاز اقدام به جراحی می‌کنند

تا با خارج کردن مقداری از مایع اطراف مغز یا برداشتن بخشی از جمجمه، فشار مغزی را کاهش دهند.

اگر درمان‌های اورژانسی انجام شوند، بیمار به سرعت بهبود پیدا می‌کند و تقریبا به حالت عادی بازمی‌گردد، هرچند ممکن است بر اثر ورم مغزی، برخی سلول‌های مغزی او آسیب‌دیده باشند.

نتایج درمان ورم مغزی به شدت ورم مغزی، محل بروز تورم و سرعت دریافت درمان بستگی دارد.

جهت دریافت نوبت مشاوره توسط پزشک متخصص مغز و اعصاب و یا رزرو وقت با ما تماس بگیرید.

علل

در ادامه برخی از علل بروز ورم مغزی بیان شده‌اند:

ضربه‌مغزی

ضربه‌ی مغزی معمولا بعد از یک حادثه و اتفاق ناگهانی ایجاد می‌شود که در آن ضربه‌ی محکمی به مغز وارد می‌شود.

این ضربه می‌تواند بر اثر اصابت جسمی سخت به سر، تصادف با ماشین یا زمین خوردن باشد.

این نوع حوادث و ضربه‌ها موجب التهاب و ورم مغز می‌شوند.

سکته مغزی ایسکمیک

سکته‌ی مغزی ایسکمیک یکی از شایع‌ترین علل ورم مغزی است.

در افرادی که دچار سکته مغزی شده‌اند، یک لخته خونی در مغز تشکیل شده است که اجازه نمی‌دهد خون کافی به مغز برسد و

در نتیجه اکسیژن کافی به بافت مغز نرسیده و مغز دچار تورم می‌شود.

خونریزی مغزی

سکته مغزی هموراژیک یا خونریزی مغزی شرایطی است که در آن، یکی از رگ‌های مغزی پاره شده و خون از آن تراوش می‌کند.

بر اثر این خونریزی، فشار در داخل جمجمه بیشتر می‌شود و مغز ورم می‌کند. فشار خون مزمن و کنترل نشده شایع‌ترین علت خونریزی مغزی است.

مننژیت

انواع مختلف عفونت‌های مغزی نیز می‌توانند باعث ورم مغزی شوند و یکی از این عفونت‌ها، مننژیت است.

در این نوع از عفونت، لایه‌ی پوشش‌دهنده در اطراف مغز ملتهب می‌شود.

باکتری‌ها ویروس‌ها و برخی از داروها می‌توانند موجب بروز این عفونت شوند که منجر به ورم مغز می‌شود و

آنسفالیت

انسفالیت نیز نوع دیگری از عفونت است که موجب ورم مغزی می‌شود.

در این نوع از عفونت، خود مغز دچار التهاب می‌شود و عامل این عفونت، ویروسی است که مغز را تحریک می‌کند.

این ویروس‌ها بر اثر نیش برخی از حشرات ایجاد می‌شوند.

توکسوپلاسموز

این عفونت انگلی موجب التهاب و ورم مغزی می‌شود.

این نوع از عفونت بیشتر در نوزادان و افرادی با سیستم ایمنی ضعیف دیده می‌شود.

تومور مغزی

تومور مغزی نیز از دیگر علل بسیار شایع ورم مغزی است.

اگر تومور مغزی از نوع بدخیم باشد،

به سرعت رشد کرده و بزرگ‌تر می‌شود و در نتیجه فشار را در داخل جمجمه افزایش داده و موجب ورم مغزی می‌شود.

علائم

علائم ورم مغزی در بین بیماران مختلف، نسبتا متفاوت است و به محل بروز تورم و شدت آن بستگی دارد.

برخی از علائم شایع ورم مغزی عبارتند از:

•       سردرد‌های مکرر و شدید
•     درد گردن
•     حالت تهوع مداوم، با یا بدون استفراغ
•     سرگیجه مداوم
•     اختلالات تنفسی
•     تاری دید
•     از دست دادن حافظه کوتاه مدت یا بلند مدت
•     اختلالات تکلم
•     مشکلات حرکتی
•     تشنج
•     گیجی و کاهش سطح هوشیاری

تشخیص

پزشکان با توجه به ماهیت علائم بیمار و اطلاع از سابقه بیماری، عفونت یا حادثه‌ای که رخ داده، می‌توانند احتمال بروز ورم مغزی را تشخیص دهند.

برخی از آزمایشاتی که برای تشخیص قطعی ورم مغزی به کار می‌روند، عبارتند از:

•     معاینه کامل سر و گردن برای بررسی وجود هر گونه اختلال یا علائم غیرطبیعی
•     معاینات عصبی کامل همراه با انجام تست حافظه برای بررسی عملکرد حافظه و سایر عملکردهای عصبی
•   در صورت مشکوک بودن پزشک به ورم مغزی، عکسبرداری پیشرفته به روش اسکن ام آر آی یا سی تی اسکن مغزی تهیه می‌شوند تا محل و شدت تورم مشخص شود.
•     انجام آزمایشات خون برای بررسی سایر علل تورم مغز مانند عفونت

درمان

برخی از روش‌های درمان ورم مغز عبارتند از:

اکسیژن درمانی

با استفاده از یک سیستم تنفسی مصنوعیْ اکسی›ن به بیمار منتقل می‌شود تا سطح اکسی›ن خون کاهش پیدا نکند و

همچنان اکسیژن کافی به بافت‌های مغزی برسد.

بدین ترتیب می‌توان احتمال مرگ سلول‌های مغزی و بروز عوارض جدی و خطرناک را کاهش داد.

تزریق سرم

داروها و مایعاتی از طریق تزریق وریدی به بدن بیمار انتقال داده می‌شوند تا از افت بیش از حد فشار خون جلوگیری شود و اکسیژن کافی به مغز برسد.

در برخی از موارد، تزریق مایعات با سرم موجب شدت گرفتن ورم مغزی می‌شود و

بنابراین انتخاب داروهای مناسب با دوز صحیح برای پیشگیری از بروز چنین عوارضی، بسیار ضروری است.

هیپوترمی

این نیز یکی دیگر از روش‌های درمان ورم مغزی است که البته به ندرت به کار گرفته می‌شود

چرا که انجام صحیح این روش درمانی، کار بسیار مشکلی است.

در این روش درمانی، دمای بدن پایین آورده می‌شود تا مغز سریعتر بهبود پیدا کند و تورم ان نیز کاهش پیدا کند.

دارو درمانی

داروهایی که برای بیمار تجویز می‌شوند، اغلب به منظور کاهش تورم و حل شدن لخته‌های خونی هستند که موجب بروز تورم شده‌اند.

با حل شدن لخته‌های خونی، جریان خون به حالت عادی بازمی‌گردد.

انتخاب نوع دارو به علائم بیمار و علت اصلی بروز ورم مغزی بستگی دارد.

ونتریکولوستومی (Ventriculostomy)

این روش  برای کاهش فشار در جمجمه انجام می‌شود. 

در این روش، یک لوله باریک وارد فضای اطراف مغز می‌شود و از طریق آن، مقداری از مایع مغزی نخاعی که در اطراف مغز قرار دارد،

بیرون کشیده می‌شود تا از میزان فشار وارد شده به مغز کاسته شود.

جراحی

جراحی یکی از جنبه‌های حیاتی در درمان این بیماری است.

در این جراحی، بخشی از جمجمه برداشته می‌شود تا از میزان فشار وارد شده به بافت مغز کاشته شود.

یکی دیگر از علل انجام جراحی، درمان عاملی است که موجب تورم مغز شده است که می‌توان یک لخته خون، تومور یا خونریزی از یکی از شریان‌های مغزی باشد.

به التهابی که توسط عفونت مایع اطراف مغزی و نحاعی بوجود می آید مننژیت گفته می‌شود. شایع‌ترین علل مننژیت مغزی، عفونت‌های ویروسی و باکتریایی است.

مننژیت مغزی چیست؟

مننژیت مغزی عفونتی نادر است که بر غشاهای ظریف که مغز و نخاع را پوشش می‌دهند تاثیر می‌گذارد. مننژیت عفونتی است که هم کودکان و هم بزرگسالان را می‌تواند درگیر کند.

انواع مختلفی از این بیماری از جمله مننژیت باکتریایی، ویروسی و قارچی وجود دارد که توسط بسیاری از ارگانیسم‌های مختلف از جمله باکتری‌ها و ویروس‌ها ایجاد می‌شود. تشخیص علت اصلی بیماری مننژیت مهم است زیرا درمان بسته به علت آن متفاوت است.

مننژیت می‌تواند به‌ سرعت باعث آسیب شود اما تاثیر آن می‌تواند یک عمر باقی بماند. مننژیت می‌تواند زندگی افراد را دگرگون کند و قربانیان بسیاری را با اثرات پس از این بیماری باقی بگذارد. شما می‌توانید از بیماری مننژیت از طریق واکسیناسیون و حفظ شیوه زندگی سالم جلوگیری کنید.

در صورت مشاهده علائم مننژیت باید سریعا به اورژانس مراجعه کنید. مننژیت باکتریایی می‌تواند کشنده باشد. هیچ راهی برای تشخیص مننژیت باکتریایی از ویروسی، غیر از تشخیص حسی شما وجود ندارد.

متخصص نیاز به انجام آزمایشاتی برای تعیین نوع بیماری مننژیت دارد و سپس پزشک متخصص مغز و اعصاب با توجه به علائم می‌تواند درمان مناسب را توصیه کند.

انواع مننژیت مغزی

عفونت‌های ویروسی و باکتریایی شایع‌ترین علت‌های مننژیت هستند. اگر چه چندین شکل دیگر از مننژیت نیز وجود دارد از جمله کریتوکوک که به‌ وسیله عفونت قارچی ایجاد می‌شود و کارسینوماتوس که مربوط به سرطان است اما این نوع‌ها نادر هستند.

به طور کلی انواع مننژیت شامل موارد زیر است:

• مننژیت باکتریایی
• مننژیت ویروسی
• مننژیت قارچی

مننژیت باکتریایی

مننژیت باکتریایی بیماری بسیار جدی است که در صورت ابتلای والدین یا فرزندانشان حتما دریافت کمک پزشکی نیاز است. مننژیت باکتریایی اگر سریعا درمان نشود می‌تواند مرگبار باشد و یا منجر به آسیب مغزی شود.

مننژیت باکتریایی با چندین باکتری متفاوت ایجاد می‌شود و در بسیاری از موارد زمانی شروع می‌شود که باکتری‌ها از سینوس‌ها، گوش‌ها یا گلو به جریان خون منتقل شوند و سپس باکتری‌ها از طریق جریان خون به مغز منتقل می‌شوند. باکتری‌هایی که مننژیت را ایجاد می‌کنند می‌توانند در زمانی که افراد مبتلا، سرفه یا عطسه می‌کنند گسترش یابند.

مننژیت ویروسی

مننژیت ویروسی شایع‌تر از فرم باکتریایی آن است و معمولا (اما نه همیشه) خطر کمتری دارد. تعدادی از ویروس‌ها از جمله چندین ویروس ایجاد کننده اسهال می‌توانند بیماری مننژیت ویروسی را ایجاد کنند. مننژیت ویروسی معمولا بدون درمان نیز رفع می‌شود.

مننژیت قارچی

شیوع مننژیت قارچی بسیار کمتر از دو نوع دیگر بیماری است و افراد سالم به‌ ندرت به آن مبتلا می‌شوند. کسی که مشکل سیستم ایمنی بدن (به‌ عنوان مثال ایدز) دارد بیشتر احتمال دارد که به این نوع مننژیت آلوده شود.

علت مننژیت مغزی چیست؟

مننژیت مغزی تقریبا همیشه ناشی از عفونت باکتریایی یا ویروسی است که در جایی از بدن غیر از مغز، مانند گوش، سینوس یا گلو ایجاد می‌شود.

علت بروز مننژیت مغزی می‌تواند موارد زیر باشد:

• عفونت قارچی
• سیفلیس
• بیماری سل

عوامل خطرساز برای افراد مبتلا به مننژیت

بعضی از عوامل خطر ابتلا به مننژیت موارد زیر هستند:

• ایمنی نامناسب بدن
• زندگی اجتماعی
• بارداری
• سن
• کار با حیوانات

ایمنی نامناسب بدن

افراد مبتلا به نقص سیستم ایمنی بیشتر به عفونت دچار می‌شوند که شامل عفونت‌هایی است که مننژیت را ایجاد می‌کنند. برخی بیماری‌ها و درمان‌ها می‌توانند سیستم ایمنی بدن بیمار را تضعیف کنند. این موارد عبارتند از:

• اچ آی وی یا ایدز
• اختلالات خود ایمنی
• شیمی‌ درمانی
• پیوند عضو یا مغز استخوان

مننژیت کریپتوکوکی که توسط قارچ ایجاد می‌شود، شایع‌ترین نوع مننژیت در افراد مبتلا به اچ آی وی یا ایدز است.

زندگی اجتماعی

زمانی که افراد در محدوده نزدیک به هم زندگی می‌کنند مننژیت به‌ آسانی گسترش می‌یابد. بودن در فضاهای کوچک باعث افزایش احتمال قرار گرفتن در معرض مننژیت می‌شود. نمونه‌هایی از این مکان‌ها عبارتند از: خوابگاه‌های دانشگاه، سربازخانه‌ها، مدارس شبانه‌‌روزی و مراکز نگهداری روزانه.

بارداری

زنان باردار در معرض خطر افزایش لیستریوزیس هستند که عفونت ناشی از باکتری لیستریا است. عفونت ممکن است به فرزند در شکم مادر نیز انتقال یابد.

سن

همه سنین در معرض خطر ابتلا به مننژیت هستند. با این حال گروه‌های سنی خاص دارای خطر بالاتری هستند. کودکان زیر ۵ سال در معرض خطر ابتلا به مننژیت ویروسی هستند و نوزادان در معرض خطر ابتلا به مننژیت باکتریایی هستند.

کار با حیوانات

کارگران مزرعه و سایر افرادی که با حیوانات کار می‌کنند بیشتر در خطر ابتلا به لیستریا هستند.

مننژیت مغزی چه علائمی دارد؟

شایع‌ترین علائم مننژیت در بزرگسالان عبارتند از:

• خشکی و درد گردن به‌ خصوص هنگامی که فرد سعی می‌کند چانه‌اش را به قفسه سینه‌اش نزدیک کند.
• تب
• سردرد
• استفراغ
• بی خوابی
• تشنج

علائم مننژیت

علائم مننژیت در کودکان و افراد مسن و افراد با سایر مشکلات پزشکی ممکن موارد زیر باشد:

• نوزادان ممکن است بدخلق باشند و از خوردن اجتناب کنند. آن‌ها ممکن است خارش داشته باشند و زمانی که در بغل گرفته می‌شوند گریه کنند.
• کودکان ممکن است رفتاری همانند زمان ابتلا به آنفولانزا از خود بروز دهند. آن‌ها ممکن است سرفه کنند و یا مشکل تنفس داشته باشند.
• سالمندان و افراد با مشکلات دیگر پزشکی ممکن است فقط سردرد و تب جزیی داشته باشند.

عوارض مننژیت چیست؟

عوارض مننژیت عبارتند از:

• از دست دادن شنوایی
• آسیب مغزی
• هیدروسفالی
• افیوژن ساب دورال یا ایجاد مایع بین مغز و جمجمه

نحوه تشخیص مننژیت

تشخیص مننژیت با بررسی سابقه پزشکی بیمار و معاینه او آغاز می‌شود. سن، سکونت در خوابگاه و حضور در مرکز مراقبت روزانه می‌تواند سرنخ‌های مهم برای تشخیص مننژیت باشند. در طول معاینه فیزیکی، پزشک به دنبال یافتن علائم زیر خواهد بود:

• تب
• افزایش ضربان قلب
• خشکی گردن
• کاهش هوشیاری

تشخیص مننژیت

پزشک همچنین پونکسیون کمری را تجویز می‌کند. این تست نمونه‌برداری از سی اس اف یا مایع مغزی نخاعی ستون فقرات کمری جهت بررسی است و به پزشک اجازه می‌دهد تا افزایش فشار بر سیستم عصبی مرکزی را بررسی کند و همچنین می‌تواند التهاب یا باکتری در مایع نخاعی را پیدا کند.

این آزمایش همچنین می‌تواند برای تعیین بهترین آنتی‌بیوتیک جهت درمان مفید باشد. سایر تست‌ها نیز ممکن است برای تشخیص مننژیت تجویز شود. تست‌های رایج عبارتند از:

• کشت خون
• شمارش خون
• اشعه ایکس
• سی‌ تی‌ اسکن

کشت خون

آزمایش کشت خون، باکتری‌های خون را شناسایی می‌کند. این باکتری‌ها می‌توانند از خون به مغز منتقل شوند. باکتری‌های نایسریا مننژیتیدی (N. meningitidi) و اس.پنومونیا (S. pneumoniae ) می‌تواند سپسیس و مننژیت را ایجاد کنند.

شمارش خون

شمارش کامل خون شاخص کلی سلامت است که تعداد سلول‌های قرمز و سفید در خون را بررسی می‌کند. سلول‌های سفید خون در برابر عفونت مبارزه می‌کنند. شمارش معمولاً در مننژیت افزایش می‌یابد.

اشعه ایکس

اشعه ایکس قفسه سینه می‌تواند وجود پنومونی، سل و یا عفونت‌های قارچی را نشان دهد. مننژیت ممکن است پس از پنومونی رخ دهد.

سی‌ تی‌ اسکن

سی‌ تی‌ اسکن سر می‌تواند مشکلی مانند آبسه مغزی یا سینوزیت را نشان دهد. باکتری‌ها می‌توانند از سینوس‌ها به مننژها پخش شوند.

روشهای درمان مننژیت مغزی

مننژیت باکتریایی با مصرف آنتی‌بیوتیک در بیمارستان درمان می‌شود. بیمار همچنین دگزامتازون، که نوعی داروی استروئیدی است، دریافت می‌کند. بیمار با دقت تحت بررسی و مراقبت قرار می‌گیرد تا از مشکلات جدی مانند کاهش شنوایی، تشنج و آسیب مغزی جلوگیری شود.

مننژیت ویروسی شایع‌تر است و بیشتر افراد مبتلا به این نوع بیماری تقریبا ۲ هفته بعد بهبود می‌یابند. در موارد خفیف، بیمار تنها به درمان خانگی نیاز دارد. درمان خانگی مننژیت شامل مصرف دارو برای کاهش و رفع تب و درد و نوشیدن مایعات کافی برای رسیدن آب کافی به بدن است.

اقدامات لازم جهت پیشگیری از مننژیت

داشتن شیوه سالم زندگی، به‌ ویژه اگر بیمار در معرض خطر قرار گیرد، مهم است. سبک سالم زندگی شامل موارد زیر می‌شود:

• استراحت کافی و مناسب
• ترک دخانیات
• اجتناب از تماس با افراد بیمار

اگر کسی در تماس نزدیک با یک یا چند فرد مبتلا به عفونت مننژیت باکتریایی بوده است پزشک می‌تواند آنتی‌بیوتیک‌هایی را برای پیشگیری به او بدهد تا احتمال ابتلا به بیماری را کاهش دهد. واکسیناسیون همچنین می‌تواند در برابر انواع مختلف مننژیت از بدن محافظت کند. واکسن‌هایی که می‌توانند از مننژیت جلوگیری کنند عبارتند از:

• واکسن اکسن، هموفیلوس، آنفلوانزای نوع ب
• واکسن کونژوگه پنوموکوک
• واکسن مننژاکوک

دو دوز واکسن مننگوکوک برای همه نوجوانان و حداقل یک دوز برای همه‌ی نوزادان ۶ هفته و بالاتر و یا افراد با مشکلات سیستم ایمنی یا طحال آسیب‌ دیده یا از دست‌ رفته توصیه می‌شود. این واکسن برای سفر به کشورهایی که در آن مننژیت شیوع دارد نیز مورد نیاز است.

تشنج مغزی و عصبی چیست؟

تشنج به دلیل فعالیت الکتریکی غیرطبیعی در مغز اتفاق می‌افتد. این عارضه ممکن است در موارد شدید موجب از دست دادن هوشیاری و حملات ناگهانی، مانند تکان‌های غیرقابل کنترل در بدن گردد.

اختلال تشنج مغزی معمولا به‌ طور ناگهانی اتفاق می‌افتد. مدت و شدت تشنج می‌تواند متفاوت باشد، اما اغلب اوقات در حدود ۳۰ ثانیه طول می‌کشد. تشنج در مغز ممکن است تنها یک‌ بار در فرد رخ دهد. اما چنانچه به‌ طور مکرر رخ دهد، صرع نامیده می‌شود.

در این زمان ارجاع به یک متخصص مغز و اعصاب به‌ منظور ارائه درمان مناسب ضروری است. پزشک ممکن است درمان دارویی یا عمل جراحی تجویز کند.

علائم تشنج مغزی شدید چیست؟

همان‌طور که گفته شد علت تشنج تغییر در فعالیت الکتریکی مغز است. این تغییر می‌تواند به ایجاد علائم چشمگیر و قابل‌‌توجه‌ای منجر شود و یا ممکن است هیچ علائمی در پی نداشته باشد. علاوه بر این علائم تشنج در بزرگسالان نسبت به تشنج در کودکان متفاوت است.

علائم تشنج شدید و خفیف باهم تفاوت دارند. تشنج مغزی شدید معمولا همراه با تکان‌های شدید و از دست دادن کنترل است. علائم تشنج خفیف می‌توانند حاکی از یک بیماری خطرناک باشد، بنابراین شناخت آن‌ها نیز از اهمیت برخوردار است.

از آنجایی‌که برخی از انواع تشنج می‌توانند منجر به آسیب شده و یا حاکی از وجود یک بیماری اساسی در بدن باشند. درمان این عارضه در صورت وجود از اهمیت بسیاری برخوردار است.

انواع تشنج در بزرگسالان و کودکان

کارشناسان تشنج را به دو دسته کلی تقسیم می‌کنند:

• تشنج گسترده
• تشنج کانونی

تشنج گسترده

تشنج های گسترده کل مغز را درگیر می‌سازند. زیرشاخه‌های شایع این نوع تشنج عبارت‌اند از:

• تونیک کلونیک (صرع بزرگ)
• تشنج غائب (صرع کوچک)
• تشنج‌های ناشی از تب
• اسپاسم‌های دوران نوزادی

تونیک کلونیک (صرع بزرگ)

این نوع از تشنج شایع‌ترین نوع تشنج گسترده است. دست‌ها و پاها سفت و لَخت می‌شوند، و فرد ممکن است برای مدت کوتاهی قادر به نفس کشیدن نباشد. سپس اندام‌های بدن دچار پرش می‌شوند. سر نیز ممکن است به اطراف حرکت کند.

تشنج غائب (صرع کوچک)

در این نوع تشنج فرد هوشیاری خود را تا حدی از دست می‌دهد. این نوع تشنج مغزی در کودکان در مقایسه با بزرگسالان بیشتر رخ می‌دهد. تشنج غائب، به‌ طور معمول تنها چند ثانیه طول می‌کشد.

تشنج ناشی از تب

تشنج در اثر تب بالا در کودکان به دلیل تب ناشی از عفونت رخ می‌دهد. تشنج به علت تب ممکن است چند دقیقه طول بکشند اما معمولا بی‌ضرر است.

اسپاسم‌های دوران نوزادی

این نوع از تشنج معمولا در سن ۴ سالگی متوقف خواهد شد. بدن کودک به‌ طور ناگهانی سفت می‌شود و سرش به جلو حرکت می‌کند. بسیاری از کودکانی که این نوع از تشنج را تجربه می‌کنند، در مراحل بعدی زندگی به صرع مبتلا می‌شوند.

تشنج کانونی

این نوع از تشنج مغزی در نقطه خاصی از مغز آغاز می‌شود و ممکن است به کل مغز انتشار یابد. تشنج کانونی که به آن تشنج محدود نیز گفته می‌شود، به دو نوع تقسیم می‌شوند:

• تشنج کانونی همراه با هوشیاری یا ساده
• تشنج کانونی همراه با عدم هوشیاری یا پیچیده

تشنج کانونی همراه با هوشیاری یا ساده

در این نوع از تشنج هوشیاری فرد حفظ می‌شود. مدت زمان تشنج بسیار کوتاه (معمولا کمتر از ۲ دقیقه) است. در هنگام وقوع این نوع از تشنج فرد ممکن است قادر باشد به افراد واکنش نشان دهد و یا این توانایی را از دست بدهد.

تشنج کانونی همراه با عدم هوشیاری یا پیچیده

این نوع از تشنج می‌تواند منجر به بیهوشی فرد گردد. همچنین فرد ممکن است نا آگاهانه اقداماتی چون خوردن لب‌ها، جویدن، حرکت دادن پاها یا ضربه به لگن را انجام دهد.

علت تشنج و قفل شدن دهان

دلایل تشنج اغلب ناشناخته است. عوامل بسیاری می‌توانند در ایجاد تشنج نقش داشته باشند، ازجمله:

• سکته مغزی
• سرطان
• تومورهای مغزی
• آسیب‌های سر
• عدم تعادل الکترولیت
• قند خون بسیار پایین
• صداهای تکراری یا نورهای چشمک‌زن، مانند بازی‌های ویدئویی
• برخی از داروها، مانند داروهای ضدویروسی و داروهای آسم
• ترک برخی از داروها مانند قرص زاناکس، مواد مخدر یا الکل
• مصرف مواد مخدر مانند کوکائین و هرویین
• عفونت‌های مغزی، مانند مننژیت

علت تشنج و قفل شدن دهان

علائم تشنج عصبی مغزی چگونه است؟

علایم و نشانه های تشنج بسته به بخشی از مغز که تحت تأثیر جریان الکتریکی قرار گرفته است، تا حد زیادی متفاوت می‌باشد. چنانچه بخش کوچکی از مغز درگیر شده باشد، فرد ممکن است تنها بو یا مزه عجیبی را احساس کند. در موارد دیگر، فرد ممکن است دچار توهم یا تشنج شده و یا سطح هوشیاری او کاهش یابد.

علائم تشنج عصبی مغزی

علائم تشنج مغزی عبارتند از:

• از دست دادن هوشیاری، که با گیجی همراه است.
• اسپاسم‌های عضلانی غیر قابل‌ کنترل
• کف کردن دهان یا سرازیر شدن آب دهان
• افتادن
• مزه عجیب در دهان
• دندان قروچه
• گاز گرفتن زبان
• حرکات ناگهانی و سریع چشم
• ایجاد صداهای غیرمعمول مانند خرخر
• از دست دادن کنترل مثانه یا عملکرد روده
• تغییرات ناگهانی در خلق‌وخوی

اقداماتی که جهت تشخیص تشنج مغزی انجام می‌شود

پزشک به منظور تشخیص علت تشنج در فرد به بررسی موارد زیر می‌پردازد:

• در ابتدا پزشک به بررسی سابقه بیمار، شامل سابقه خانوادگی تشنج می‌پردازد.
• اطلاعاتی در مورد حرکات رفتاری بیمار قبل، در طول، و بعد از حمله تشنج جمع‌آوری می‌کند.
• معاینه فیزیکی انجام می‌دهد.

تست های تشخیص تنشنج عبارت‌اند از:

• الکتروانسفالوگرام برای تشخیص هرگونه اختلال الکتریکی غیرعادی در مغز و کمک به پیش‌بینی تشنج‌های بعدی
• آزمایش‌های تصویربرداری مغز مانند ام آر آی یا سی تی اسکن برای کمک به دستیابی به یک علت قابل‌ درمان
• بزل کمری (تخلیه مایع نخاعی) چنانچه پزشک به یک علت عفونی مانند مننژیت مشکوک باشد

روش های درمان تشنج مغزی

درمان مناسب تشنج به نوع تشنج و عامل ایجادکننده تشنج بستگی دارد. متخصص مغز و اعصاب از بسیاری از درمان‌های تشنجی استفاده می‌کند از جمله:

• درمان دارویی
• جراحی
• تحریک عصب واگ

درمان دارویی تشنج مغزی

اگر تشنج فرد ناشی از عفونت مغز باشد، درمان عفونت باید مانع از حملات تشنج بعدی گردد. به همین ترتیب، چنانچه علت تشنج فرد یک اختلال روان‌شناختی مانند استرس باشد، درمان مشکلات روحی باید به درمان تشنج منتهی گردد.

چنانچه فرد مبتلابه صرع باشد و یا تشنج ناشی از سکته مغزی یا تومور و یا هر نوع آسیب مغزی دائمی باشد، ممکن است بیمار به مصرف یک یا چند داروی ضد تشنج که به داروهای ضد انعقادی معروف هستند، نیاز داشته باشد.

داروهای ضد تشنج

داروهای ضد تشنج موجب پیشگیری یا کاهش تعداد یا شدت تشنج در افراد می‌شود. پزشکان مصرف دارو را تا زمانی که بیمار حداقل دو حمله تشنج را تجربه نکرده باشد، توصیه نمی‌کنند، زیرا باید اطمینان حاصل شود که تشنج اول یک رویداد غیر مرتبط با تشنج نبوده است.

بااین‌وجود، چنانچه فرد در معرض خطر ابتلا به تشنج دوم یا آسیب مرتبط با تشنج باشید، ممکن است پزشک پس از وقوع تنها یک تشنج داروی ضد تشنج را تجویز نماید.

شروع زودهنگام درمان با داروهای ضد تشنج خطر ابتلا به تشنج را کاهش داده و به‌طورکلی فرآیندی ایمن است. بااین‌حال، بسیاری از افراد مایل به مصرف روزانه دارو نمی‌باشند، و داروهای ضد تشنج می‌توانند عوارض تشنج جانبی ایجاد کرده و با خطراتی خاص همراه باشند. در مورد گزینه‌های آغاز مصرف داروی تشنج با پزشک خود مشورت نمایید.

درمان تشنج از طریق جراحی

جراحی برای بیمارانی انجام می‌شود که تشنج مغزی آن‌ها با داروهای ضد تشنج قابل‌ درمان نمی‌باشد. در طول جراحی متخصص مغز و اعصاب بخش خاصی از مغز که باعث تشنج می‌شود را برمی‌دارد.

متخصص مغز و اعصاب در مورد نیاز به جراحی شما را آگاه خواهد ساخت.

تحریک عصب واگ

داروهایی که به عنوان داروهای ضد تشنج عصبی یا مغزی نامیده می‌شوند برای اکثر افراد موثر واقع می‌شوند. اما بدن برخی از افراد به این داروها واکنش نشان نمی‌دهد یا عوارض جانبی را تحمل نمی‌کنند.

در این موارد جراحی برای برداشتن بخشی از مغز که موجب بیماری تشنج می‌شود یک گزینه است. اما همه افراد نباید در معرض جراحی تشنج قرار گیرند. اینجاست که تحریک عصب واگ یک گزینه خوب محسوب می‌شود.

تحریک عصب واگ

متخصصین مغز و اعصاب آگاه هستند که عصب واگ مسیر مهمی به مغز فرد است. آن‌ها بر این گمان هستند که تحریک عصب، انرژی الکتریکی را به ناحیه وسیعی از مغز ارسال می‌کند. این کار فعالیت غیرطبیعی مغز که موجب تشنج می‌گردد، را با اختلال مواجه می‌سازد.

تئوری دیگر بیانگر آن است که تحریک عصب موجب می‌شود که مغز مواد شیمیایی خاصی را ترشح کند که باعث کاهش تشنج می‌گردد، اما می‌تواند عصب یا عروق خونی مجاور ازجمله شاهرگ و رگ گردنی را در معرض آسیب قرار دهد.

علاوه بر این، تمامی جراحی‌ها با خطراتی چون عفونت، خونریزی یا واکنش آلرژیک به داروهای بیهوشی همراه هستند.

عوارض تحریک عصب واگ

تحریک عصب واگ نیز با عوارض جانبی همراه است. شایع‌ترین این عوارض عبارت‌اند از گرفتگی سینه، سرفه، خارش یا سوزش در گردن و اختلالات بلع. این عوارض معمولا زمانی اتفاق می‌افتد که عصب تحریک شود. عوارض جانبی به‌ طور کلی خفیف بوده و با گذشت زمان برطرف می‌شوند.

نکاتی جهت پیشگیری از تشنج

تشنج ها می‌توانند به دلایل مختلف رخ دهند و اغلب قابل‌ پیشگیری هستند. در زیر به نکاتی که می‌تواند خطر ابتلا به بیماری تشنج را کاهش دهد، اشاره شده است:

• یک برنامه خواب منظم را ترتیب داده و از آن پیروی کنید.
• مدیریت استرس و تکنیک‌های ایجاد آرامش را بیاموزید.
• از مصرف مواد مخدر و الکل اجتناب کنید.
• تمام داروهای خود را طبق تجویز پزشک مصرف کنید.
• از قرار گرفتن در معرض نور، چراغ‌های چشمک‌زن و سایر محرک‌های بصری اجتناب کنید.
• تا حد امکان از تماشای تلویزیون و کار با رایانه اجتناب کنید.
• از بازی‌های ویدئویی اجتناب کنید.
• یک رژیم غذایی سالم را دنبال کنید.

وزن مغز حدود 1500 گرم است. مغز مقر فرماندهی بدن است، جایی که تمام فرمان های عصبی منتقل و رفتار های ارادی و غیر ارادی در آن کنترل می شود. مغز با کوچکترین اختلالی رفتار و سیستم حیات انسان را مختل نموده و از روال طبیعی خارج می کند. مایع مغزی نخاعی مایعی شفاف و بی رنگ است که توسط بطن های مغز ساخته و در اطراف مغز و نخاع و بین دو نمیکره ی مغز در جریان است. مایع مغزی نخاعی هر 5 الی 6 ساعت به صورت کامل جایگزین می شود . در برخی مواقع با تحمیل ضربه و فشار و آسیب به جمجمه، مایع مغزی نخاعی دچار نشت می شود. مایع مغزی نخاعی در بسیاری مواقع با آندوسکوپی سینوس درمان پذیر است اما لازم است فورا تشخیص داده شده و نسبت به درمان آن اقدام کرد.

وظیفه مایع مغزی نخاعی چیست؟

1. محافظت از مغز و نخاع : مایع مغزی نخاعی پس از جمجمه باعث جلوگیری یا کاهش آسیب وارده به مغز می شود، مایع مغزی نخاعی در جایگاه خود مواد سمی و شیمیایی اطراف مغز و نخاع را میگیرد و اجازه نمیدهد به مغز و نخاع آسیب وارد نمایند.
2. حفظ تعادل فیزیکی داخل بدن : حفظ تعادل فیزیکی داخل بدن نیز به عهده ی مایع مغزی نخاعی است، بدین صورت که از آسیب فیزیکی به مغز جلوگیری می نماید، با جذب مواد شیمیایی از آسیب شیمیایی به مغز جلوگیری می نماید، با گردش در مغز و نخاغ مواد مغزی مورد نیاز را تامین می نماید.

خروج مایع مغزی نخاعی

مایع مغزی نخاعی  را گاهی از نخاع  به صورت سرنگ خارج می نمایند و جهت آزمایشات خاص برای تشخیص عارضه های مغزی و نخاعی استفاده می کنند اما ممکن است به نحوی دیگر این مایع از مغز خارج شود، آبریزش بینی پدیده ای است که امکان ندارد تا به حال تجربه نکرده باشید؛ این عارضه کلافه کننده وقتی بیش از چند هفته با ریزش مداوم آب رقیق و شفاف و افزایش ریزش با خم کردن سر همراه بود، میتواند زنگ خطری باشد برای بررسی احتمال نشت مایع مغزی نخاعی. در چنین مواقعی فورا به پزشک مراجعه نمایید. مغز چیزی در حدود 500 میلی مایع مغزی نخاعی تولید میکند, غشاء مغز جلوی خروج این مایع را میگیرید, اما وقتی این غشا آسیب ببیند و در حقیقت سوراخ شود مایع مغزی نخاعی به داخل بینی آمده و از سوراخ های بینی خارج می شوند و همچنین با تنفس, هوا به داخل مغز نفوذ کرده و عامل سردرد های شدید خواهد شد. نشت مایع مغزی نخاعی, اغلب به دلیل ضربه ی شدید و تروما که باعث پاره شدن غشاء مغز می شود رخ می دهد, جهت تشخیص چند روش کلی کاربرد دارد.

تشخیص نشت مایع مغزی نخاعی

یکی از روش های تشخیص نشت مایع مغزی نخاعی آزمایش مایع خروجی از بینی است که در صورتی که بیش از 30 میلی گرم گلوکز در آن موجود باشد, مایع خروجی مایع مغزی نخاعی می باشد همچنین وجود مقادیر اندک از مایع رینوره و وجود بتا ترانسفرین تشخیص را راحت تر می نماید. در برخی مواقع پزشک سی تی اسکن باتزریق ماده حاجب غیر یونی را توصیه می کند که خود مشخص کننده ی  نقطه ی آسیب دیده ی غشاء است. اما نشت مایع مغزی نخاعی تنها از بینی نیست،گاهی مسیر خروجی این مایع گوش افراد است، خارج شدن ترشح شفاف و بیرنگ از گوش نیز می تواند از جمله نشانه های آسیب به غشاء مغز باشد که باید هرچه سریع تر نسبت به درمان اقدام کرد.

درمان نشت مایع مغزی نخاعی

درمان نشت مایع مغزی نخاعی با استراحت و جراحی از طریق مجاری بینی و گوش با  بستن قسمت های دارای پارگی غشاء مغزی امکان پذیر است، در مواردی درمان به وسیله آندوسکوپی سینوس انجام می شود. اما در صورتی که فرد با این اختلال دچار بیماری ثانویه مثل مننرژیت شده باشد, ابتدا باید به درمان آن بیماری پرداخت و سپس جهت جراحی اقدام نمود.
درصورتیکه این مقاله اطلاعات مفیدی به شما ارائه نموده، خواهشمندیم با فشردن دکمه ی لایک در بالای مقاله (روبروی تیتر مقاله) ما را از علایق خود مطلع نمائید تا مطالب مفیدتری به شما ارائه نماییم.برای مشاهده مطالب مرتبط با این مقاله به آرشیو مقالات دکتر مجید نصیری مراجعه فرمایید.

دکتر مجید نصیری |  متخصص گوش و حلق و بینی